Langzaam ontwaken in Coimbra. Stadsgeluiden dringen gedempt de kamer binnen. Nagenieten van “tapas nas costas” en me afvragen wat die bijzondere tapa “camarão com gulas” was. Het deel garnalen is duidelijk maar gulas….? Toen het geserveerd werd keek Margriet me aan met een blik die deed vermoeden dat ze hetzelfde dacht als ik: WORMEN. We hebben het gegeten, het was lekker.

Uitchecken en naar Aveiro. Bergen maken plaats voor plat. Waterland, lucht, licht. De snelweg poot zich door moeras. Links ligt een kanaal en verbouwde pakhuizen. Laag en uitgestrekt. Met een bocht draaien we de weg af en Aveiro in. De moliceiros, het beeldmerk van dit noord Portugese Venetië, dobberen tegen de hardstenen kademuren. De zon speelt sterretjes in het rimpelende water en wij draaien een rondje over de rotonde aan het begin van het centrum. Oude huizen in Arte Nova stijl vallen op in de gevelrij. We rijden aan de andere kant van het water terug naar het Jardim do Rossio. Voor ons hotel “O Moliceiro” parkeren we en lopen de stad in, inchecken kan en komt later wel. Avenido Dr. Lourenço Peixinho is een catalogus van laat 19de en begin 20ste -eeuwse Arte-Nova panden. Vervallen, verminkt of op een geweldig mooie manier gerestaureerd. Laagbouw van 2, soms 3 bouwlagen, afgewisseld met flats uit de vijftiger en laat-iger jaren van de vorige eeuw. Ongekende schoonheid en lelijkheid die elkaar in een ingewikkeld complementair systeem versterken. Als het gevoel van verkeerde-kant-oplopen de overhand dreigt te nemen staan we ineens voor het Estação Aveiro. Een feest van blauw-witte azulejos spat van de vaalwit geschilderde gevels. Een prachtig beeldverhaal over Aveiro en haar omgeving uit de tijd dat het gebouwd werd. Het oude station is op gepaste wijze aan de kant gezet door moderniteit. Naast deze oude, fragiele dame is een moderne terminal gebouwd. We bekijken het contrast vanaf een terrasje. Caffè en ovos molho.

We volgen het spoor naar rechts en eindigen bij de oude ceramiek fabriek van Jeronimo Pereira Campos. Stadvernieuwing rond dit industrieel erfgoed. De fabriek biedt nu onderdak aan het stadskantoor en heeft een prachtig uitzicht op een van de oude watergangen, een modern park en dito woontorens. We wandelen wat rond en zien rechts van het gebouw een imposante trap-zonder-einde. Vier meter brede marmeren treden leiden naar….. ? Nieuwsgierig stappen we naar boven. Halverwege de trap, die de spoordijk opgaat, zien we het begin van een graffiti muur. Waar gaat dit heen. Het trekt, het vraagtekent…. Onbegrijpelijk kijken we elkaar aan. De majesteitelijke trap gaat plots over in een amper 1 meter breed pad. De steeg loopt langs de eerste verdieping van de oude fabriek. We vervolgen, kijken gegeneerd de kantoren binnen die zich schaamteloos openstellen achter de gerestaureerde gietijzeren vensters. Af en toe blikvangen we een paar verbaasde ogen. We lopen vast. Een spijlenhek verspert onze weg en bakent een klein bordes af waar bakjes kattenvoer, water en wat planten doen vermoeden dat hier de Quasimodo van Aveiro woont. Teleurgesteld maar ook tevreden in Het Weten, lopen we weer terug en de trap af. Aangekomen bij de onderste traptrede loopt ineens het hele stadskantoor leeg. Het muntje valt bij ons: de gevangengehouden ambtenaren mogen niet eerder weg dan wanneer iemand het geheim van de trap-zonder-einde heeft gekraakt.

Blij dat we dit voor de ambtenarij van Aveiro hebben kunnen doen, lopen we terug door het parkachtige landschap. Slenteren even door een modern winkelcentrum en checken in bij hotel O Moliceiro. Prettig, behulpzaam personeel en een aangename kamer. Wit, licht en uitzicht op park, water en boten. Tijd om ons even onder te dompelen in de weldadige rust van deze oase om daarna weer fris verder te banjeren door deze voor ons steeds minder onbekende stad.

We zigzaggen door de straatjes en steegjes achter ons hotel. Mercado de Peixe, Arte Nova, huisjes, azulejos, traditie, architectonische verrassingen, kleinschalig en groots. We vallen van verbazing in verrassing en weer terug. We drinken lokaal speciaalbier op de Praça de 14 Julho en eindigen in restaurant Sombras Salgados. Werelds gegeten. Even geen gegrilde porco preto of andersoortig Alentejaans lekkers. Nog een laatste borrel in de bar van het hotel. Aquardente velha verdampt onder de pianoklanken van Sinatra en consorten. De witte lakens in onze kamer hebben ineens een verleidelijke aantrekking. We kruipen naar boven en ploffen op bed. Een klop. Dove-ik hoort het nauwelijks, Margriet twijfelt. Een tweede klop. Voorzichtig open ik de deur. Ik kijk in het lachende gezicht van de barman. Mijn blik daalt af naar dat wat hij vasthoudt. Vragend kijk ik weer op en zeg verbaast “este não e para nos!”. Hij schiet in de lach, reikt het dienblad aan en zegt  “Sim, sim e para a aniversaria de sua mulher”. Beduusd pak ik het blad van hem over en breng het naar Margriet, achter me hoor ik discreet de deur dichtgaan. Oplettend en betrokken heeft men in het paspoort van Margriet gezien dat ze vandaag jarig is. Verrast drinken we de glazen champagne en eten chocoladecake en aardbeien. Wat een geweldig attent personeel en wat een super hotel.

Het ontbijt is royaal, de zon schijnt. We bedanken het personeel voor de attente zorg en nemen de mooie verjaardagsroos mee. De volgende ontbrekende stukjes in de Aveiropuzzel wachten. We rijden richting universiteit.  Op de Avenida Artur Ravara komen we in botsing met weer een verrassing: een landschappelijke brug in het stadspark. Op stalen boomstammen slingert zich een spectaculair wandelvlak tussen de boomkruinen. Voetgangers kunnen op een hoogte van zo’n meter of 7 ongestoord van het oude, traditionele Parque Infante Don Pedro naar het modernere Parque de Santo António aan de overzijde van de avenida wandelen terwijl de perforaties van de strekmetalen bodemplaten steeds een andere blik bieden op het park en de avenida onder hen. Prettig gestoord door deze inspirerende landschapsbrug rijden we door naar de universiteitscampus, zien moderne gebouwen en genieten van de strakke architectuur in de geregisseerde omgeving. We vervolgen naar Ilhavo en zoeken de gestreepte huizen, een ander beeldmerk van Aveiro. We blijken verkeerd te zijn en slingeren over onduidelijke wegen naar de A25. Uiteindelijk sturen we naar het strand van Costa Nova. Gestreepte huizen, zonlicht, zee, moderne brede avenida. Toerisme “en mas”. We nuttigen caffè en pastei de nata, Margriet is erg jarig dit jaar.

We wandelen door dit iets te gerenoveerde deel van de Portugese kust en komen bij een mooi, bijna deconstructivistisch strandpaviljoen waar zich het Centro Cultural bevindt. We komen de culinaire gilden weer tegen die eerder aan ons voorbij trokken toen we op het terras zaten. We wandelen een stuk langs het strand. Langzaam lopen we naar de auto en rijden via binnen-weggetjes naar de tol. Afscheid nemen is moeilijk als je in zo’n korte tijd zoveel Portugese cadeaus hebt mogen genieten.