Het is zaterdag. De drukte van de eerste juni-weken ligt achter ons. Het aangrijpende nieuws van de branden van Pedrogão Grande is bezig een plaats te krijgen in de Portugese geschiedenis en de hitte van de afgelopen dagen maakt plaats voor een aangenaam koele ochtend. We gaan fietsen. Even ontspanning. Iets leuks doen met onze gasten: Geocaching.

Alweer een paar maanden geleden dat we dat voor het laatst gedaan hebben en het leuke is dat je nog eens op plaatsen komt die je anders niet zo snel zou aandoen. Ooit hebben we een cache gezocht bij een stuwmeer bij ons in de buurt: Lagoa Vermelha en hebben we, als een stel paria’s, rondgedoold op de rotonde van Canhestros. Al tastend en voelend de decoratieve betonnen huisjes afgelopen op zoek naar een aanwijzing van een cache die duidelijk niet op de rotonde lag, of onze eerste ervaring met deze moderne vorm van schat zoeken: even een probeersel op de trappen naar het mooie kerkje op de heuvel van Aljustrel. Het is fun en erg ontspannend. Inmiddels lid van de geocache community en een tijdje geen actie dus prima om op deze zaterdag onze gasten erin mee te slepen.

Het is koel, een aangename 25 graden droge warmte. Onze fietsen zijn gesmeerd en voor onze gasten hebben we Trek-mountainbikes geregeld. We verlaten o-vale-da-mudança en duiken meteen het naastgelegen zandpad in. Via de velden en het ontwakende bos hobbelen we door een droog riviertje en over een mooi glooiend graanland richting olijfgaard. Hier koersen we dwars doorheen en komen uit op een stenig pad. We slaan rechtsaf naar Ferreira do Alentejo, wat wij alleen weten want het staat niet aangegeven. Ik zoek de aansluiting naar een asfaltweg linksaf. De beloning volgt spoedig en we suizen, na de inspanning van de zandpaden en de olijvengaard, heerlijk over glad asfalt en via vals-plat naar beneden. Prachtig landschap van olijfgaarden, zonnebloemvelden en meloenaanplant. In de verte zijn wat mensen aan het werk. Irrigatieslangen worden aangesloten, vogels fluiten. De aandacht wordt getrokken door de markante hoge riedel van de bijeneter en spoedig zien we een vlucht van deze mooie blauwbronzen vogels over ons heen trekken. We steken de hoofdweg over en volgen onze asfaltweg, licht glooiend en slingerend tussen de olijven door.

Barragem do Monte Branco. We rollen uit en stappen af bij de servicetoren in het meer, drinken water en kijken naar de zwaluwen. Ze worden enigszins onrustig van onze aanwezigheid. Er komen hier kennelijk weinig mensen. De cache ligt begraven…… Tja, ga dat zelf maar eens ontdekken. Een iets gehavende schat. Het doosje mist wat clips waar het mee dichtgeclickt kan worden. Ik schrijf mijn naam in het minuscule logboekje en berg het weer waterdicht op.

We rijden weer een stukje terug en vervolgen via een waterkanaal. Hier ligt een uitstekend befietsbare serviceweg, waterpas. We twijfelen, rechtsaf naar Figueira dos Cavaleiros of linksaf naar Olhas. De koffie lonkt en de keuze is veel omrijden of iets minder. Het wordt minder. Voor een oude Monte pikken we het irrigatiekanaal weer op.

We komen langs een prachtig, statig wit huis met 2 verdiepingen. We zien het in de verte liggen. Monte Branco. Ineens zijn we bij het tweelingmeer van de eerste: Lagoa Vermelha. De verborgen schat laten we links liggen (onze naam staat al in het logboekje) en vervolgen over grind, gruis en hard zand, langs oude boerderijen en nieuwe amandelaanplant. In de verte blakert Olhas met zijn markante 60er jaren watertoren. Daarvoor ligt Aldeia de Ruins met een benzinepomp en vooral koffie.

De pasteis de natas, het water en de cafès gingen er rapper in dan we fietsten. Nog even door het dorpje. Altijd leuk om de smalle straatjes te laten zien en de wonderlijke mix van melancholisch vervallen huizen en vermoderniseerde pandjes in je op te nemen. In een van de straatjes smeult een churrasco. Geuren van gegrild vlees maken onze honger los maar we rijden toch nog even door naar een plek waar we een huiskamercafeetje weten. Hier zou je ook kunnen eten, althans dat deed onze aannemer ook altijd…… jaren geleden. De deur met het woord aberto (=open) zit dicht en als we even twijfelen komt er een vriendelijk dametje in tekenend Alentejaans keukenschort, de deur van het slot halen. Ze is inderdaad gesloten en nee, almoços doet ze niet meer. Ze verwijst heel vriendelijk naar de eerder geroken BBQ. We retourneren onze weg. Kijken verlekkerd naar het rooster op het half open gezaagde olievat. Het lijkt wel een gevonden schat op onze geocaching tocht. In de deuropening spreken we een man aan met grijs haar en , volgens onze fietssters, prachtige ogen. Hier kan geluncht worden, waarschijnlijk ook over een uurtje. We gaan even onze fietsen thuis neerzetten. Het is pas 12 uur. Iets te vroeg voor een warme lunch.

De loomte slaat toe. Na 2 uur nemen we de auto om onze laatste schat nader te gaan bekijken en te proeven. Het is wat spannend. Het zou zomaar kunnen zijn dat de lunch voorbij is. Waar parkeer je de auto zonder de straatjes te blokkeren, hoe ontwijk je de honden zonder krassen op muur of autolak. We zetten hem maar even aan de rand van het dorp en lopen de laatste 200 meter….. Ja, we zijn al aardig verportugeest. De Sociedade desportivo de Aldeia de Ruins lijkt bij binnenkomst uitgestorven te zijn. Wel zit er een stel te eten in een ander deel van de ruimte. Een wand van houten schotten en een groot glazen vlak voorkomt dat we te dicht bij kunnen komen. Achter in de zaal hoor ik geluiden die duiden op meer ruimten. We lopen door. Een kleinere ruimte, een lange toonbankachtige bar of barachtige toonbank domineert. Verder een tafeltje waar twee mooie Braziliaanse meisjes iets wazigs doen met mobiele telefoontjes. De tv vlaagt beelden van een soap en een oudere dame komt vraag-pratend op ons af. “Esta posível para almoçar já” probeer ik. Het oudste Braziliaanse meisje staat al mobielend op, loopt naar de toonbankbar en probeert  beeldschermend een houten hekje te openen, erdoor te gaan en weer te sluiten alsof ik een klein vals hondje ben dat haar in haar benen wil bijten. De oude vrouw vertelt ondertussen dat ze haar moeder even thuis opbelt om te vragen of een lunch er nog inzit. Ondertussen mogen wij plaats nemen in de ruimte achter het glas. Een deel van de lange tafel wordt voorzien van papieren tafelkleed en bier en witte wijn wordt gebracht. We zitten in beeld. Wat dorpsbewoners nemen plaats aan de andere kant van het glas. Het lijkt theater. We voeren een stuk op over eten en buitenlanders. De Braziliaanse mama heeft een heerlijke Frango a Pasarinho gemaakt, met verontschuldiging want er was niets anders. Wij genoten, de kip niet meer.

De tafel wordt afgeruimd. Een van de dorpsbewonende toeschouwers betreed ons toneel en haalt met onvaste hand de borden weg. Er is koffie, buiten op het bankje voor het huis. de koffie wordt gebracht. De kopjes blijven op de schoteltjes. We raken aan de praat. Ze komt er bij zitten. Een naam, een leven, emotie, een lach, traan, Engels , Duits, Portugees, punk, zelfkant. Foto’s van zus, neven, nichtjes komen voorbij, gegoede familie en armoede, succes en zwarte schapen. Het blijkt een schatkist over een leven als uit een boek. Een schat die niet via de geocaching site beschreven is maar wel de meest indrukwekkende die we vandaag zo hebben gevonden.