Rota Turbulência, 10 jaar onderweg: de gordijnen zijn eindelijk gewassen…
De wasmachine draait. Ik zit in de auto te wachten tot hij klaar is. Er staan mensen ongeduldig naar mijn draaikolk te kijken. Nog 10 minuten, dan is 10 jaar geschiedenis schoongespoeld. Het klinkt absurd en het is wat het is: 20 februari 2008, het jaar dat we ons hier in Portugal vestigden. Op de locatie waar nu mijn gordijnen schoongespoeld worden stond toen bijna niets. Een scheef gezakt betonnen bankje, soms steun gevend aan een zwartgekleed oudje die met haar boodschapjes net de parkeerplaats afgestrompeld was, soms ankerpunt voor wat losgeslagen jeugd, verveeld wachtend op een van de weinige bussen van of naar school. De parkeerplaats van toen-ook-al-Intermarché zag er verlaten uit. De supermarkt zelf stonk en leidde duidelijk aan armoede. Inmiddels is de afgebladderde gevel vervangen door nieuwe frisheid. De moderne huisstijl die iedere Intermarché nu siert. De visafdeling ruikt fris en het assortiment is vermondialiseerd…. EN ik kan tegenwoordig gordijnen wassen in een grote 18kg trommel voor “weinig”. Je kunt zeggen dat Portugal langzaam onder een vale grauwsluier uit kruipt. Het is prettig om te zien dat in dit door ons gekozen nieuwe woonland, de mensen het ook steeds beter krijgen en er een groter aanbod is van producten en luxe. De keerzijde is dat we ongemerkt opmerken dat er veel van de tradities en oude gebruiken, waar we zo op vielen, verdwijnen. De globalisering raakt dit land hoewel het altijd wel ruim, zonnig en stil zal blijven.
De toeschouwers worden onrustig, er draait niets meer. Ik neem de wasmand uit de auto en haal mijn gordijn uit de trommel. Ik ga ze thuis ophangen. Voor de tweede keer. Ik realiseer me dat ze in de 10 jaar dat we hier wonen nooit gewassen zijn. Het kwam er niet van. Ze hingen er, onderdeel van de dagelijkse routine, onopgemerkt onderdeel van ons bestaan. Stille getuige van wat we de afgelopen jaren aan goede en slechte ervaringen hebben meegemaakt. Dat is niet helemaal juist want ons avontuur begon twee jaar eerder met de aanschaf van de grond. Er was toen nog geen huis om gordijnen op te hangen, wel de plannen en het enthousiasme over de plek, de stilte, de rust, iets nieuws opzetten met z’n tweeën. Na jaren dromen startte de realisatie en het over de grens gaan. Ineens stonden we in onze wei: een heuvel van 12 meter hoog, een stroompje, 35 olijfbomen e-mais-nada. We kenden de plek vanuit de zomer in 2005. Dor, droog, bruin, distels en zilver grijsgroen van olijvenbomen. Weerbarstig joeg de wind zijn typisch Alentejaanse tornado’s vol stof en eucalyptusfris over het land. ONS land. In maart 2006 kwamen we terug om te tekenen. De lente frisheid spatte van het land. Regenwaterstroompjes liepen over de weg, de beek was gevuld en 10 meter breed, 50 kleuren groen. Op ons terrein overal kamille, alom nieuw leven en wij waren daar onderdeel van. Het begon te groeien. Het ouderlijk bezoek in juni (wat gaan die kinderen nu weer doen), praten over plannen, de boorput, hulp van Portugese zijde, de stadsarchitect, familie-interesse, de caravan brengen met “ons pa”, het pomphuis, de eerste irrigatie met behulp van onze kunst-vrienden, BBQ-en op ons eigen terrein, steun uit de buurt, nieuwe vrienden, dorpsgenoten, onze honden: het gaf ontzettend veel positieve energie. Genoeg om de voorbereiding om te zetten in weloverwogen daden en 10 jaar geleden definitief hier te komen. Natuurlijk waren er ook trubbels en ik zou een neus hebben in het kwadraat van die van Pinokkio als ik beweerde dat we er nooit doorheen zaten. Gelukkig hadden we elkaar, goede vrienden, fijne familie, hele goede onderaannemers en contacten met oude collega’s in Nederland waardoor we verschrikkelijk veel veerkracht en mogelijkheden kregen om onze droom te blijven realiseren…… EN we hadden de overkant.
De overkant, de andere kant van ons dal, of moet ik zeggen de tweede heuvel op ons terrein. Van pallets hebben we 2 stoelen gemaakt op de top. Ons rustpunt. Uitkijkpunt naar heuvel een. Onze Mirador, vanwaar we de resultaten van onze arbeid rustig konden bezien. Stilteplek, brenger van nieuwe hoop en kracht als het even tegenzat of we moe waren van het werk. Het gastenhuis kwam af met hulp van collega’s, ons eigen huis volgde maanden later, de gordijnen werden opgehangen. Onze eigen, veilige plek een feit.
De gasten kwamen, brachten enthousiasme mee en meters geduld. Het terrein werd ontwikkeld, het zwembad, de cabana, de pizza-oven. Het huizenbestand mochten we uitbreiden en beheren, eerst een, later een tweede. Er kwamen meer gasten, er kwamen gasten terug, soms wel voor de zevende keer (hoe mooi is dat?). Af en toe splitsen onze wegen in twee gescheiden rijbanen dezelfde richting in. Er moet worden bijverdiend in Nederland, gedraaid worden in Portugal. Gevolg van een keuze en brenger van nieuwe ontwikkelingen: De Herdershut. Inmiddels hebben we er 2: Choupana Abilardo en Choupana ChicoZé. Beide hutten, gebaseerd op oude wagens uit de streek en vernoemd naar schaapherders uit de buurt die we de afgelopen 10 jaar hebben leren kennen en helaas ook weer moesten loslaten: herder zijn is een uitstervend beroep.
We zijn weer thuis. Hangen het gordijn op. Tien meter parelgrijs verduisteringsdoek met een hoogte van tweeënhalve meter. De wasbeurt, in samenwerking met het sterkere uv-licht hier, heeft iets moois toegevoegd aan de stof. Het is frisser, schoner en er zit een interessant patroon aan de achterzijde van het anders zo effen grijze gordijn. Het lijkt of een kunstenaar een motief heeft geëtst in de backout-laag. Delen zijn weggespoeld en vormen het motief van een groot bladerdak waar de zon doorheen speelt. We worden er vrolijk van. Zon en Schaduw die samen iets nieuws en moois creëerden: een nieuw gordijn met 10 jaar ervaring. We gaan het andere gordijn ook doen.
Marloes
Wauw, Wiro… wat prachtig en beeldend geschreven! Heel hartelijk gefeliciteerd met jullie bevlogen ‘onderneming’ die op weg is naar de volgende tien jaar! ?
Wiro
Obrigado Marloes, coro 😉
Fátima Mourão
Boa Margriet e Wiro. Começar uma nova vida em outro lugar é de facto uma aventura … mas sabe tão bem! Renascemos e a força surge. Fizeram um belo trabalho pois são pessoas muito positivas e criativas. 5 estrelas. Eu e o Artur também sabemos o que isso é. E correu tudo bem sempre com muito trabalho mas bons amigos. Beijinhos dos amigos Fátima,Artur e Eduardo.
Wiro
Ahhh, obrigado amigos e tu conheces Holandes Fatima :-), cinco estrelas. Para voçes tambem um abraço quente.
Sieb
Fantastisch, haast poetisch geschreven…
Wiro
Dank je!
Peter Reijers
Weinig aan toe te voegen. Historische relaas in beeldende zinnen. Heel mooi☺
Wiro
Dank je, kom maar snel weer op bezoek!
Martine
Heel mooi geschreven en heel moedig van jullie. Jullie hebben er dan ook iets moois van gemaakt (we kunnen het weten). Gasten die reeds 7 jaar terugkomen ?. Blij dat we jullie leren kennen hebben.
Wiro
Hi Martine, leuk om je reactie te lezen en super om jullie weer te ontmoeten dit jaar 🙂
Harry
Van harte proficiat met deze mijlpaal. Mooi beschreven hoe het jullie gelukt is incl. Het wassen van de gordijnen. Ik denk terug aan vele momenten dat wij ‘er bij’ waren. Al in 2006 in het lege veld onder de olijfboom waar we onze picknick hadden en proosten met een glas Pedro Jimenez op de toekomst. En we mochten meewerken: schilderwerk aan het electriciteishuisje en aan de poort. En op een dag 75 oleanders planten rond het zwembad. Enz enz. Bijzonder natuurlijk ook de eerste olijvenpluk aan 1 boom in 2011, en dat heeft inmiddels een jaarlijks vervolg met vrienden en familie. En zo hebben wij met jullie het geheel zien opbloeien. En mogen wij regelmatig mee genieten. Wij hopen dat nog lang te blijven doen.
Truus en Harry
Wiro en Margriet
Wij hopen ook dat jullie nog heel vaak komen.
Harry en Truus
Van harte proficiat en geweldig dat wij het vanaf 2006(!) mochten meebeleven.
Jacqueline
Lieve Wiro en Margriet, gefeliciteerd met deze mijlpaal. We zien er echt naar uit om straks in mei al het moois te mogen komen bewonderen. We hebben er zin in.
Liefs, Marcel, Jacqueline, Mick en Kaj
Wiro
Dank jullie wel 🙂 en natuurlijk gaan we er iets leus van maken met de mijlpaal van Ria en Frans.
Eric Goedhart
Beste Wiro en Margriet,
Wat een mooi verhaal, en ik ben blij dat ik jullie in het prille begin daarbij heb mogen helpen.
Ook een herkenbaar verhaal, de ups en downs is kenmerkend voor elke expat. Bij mij kregen de downs de overhand met een burnout tot gevolg. Gelukkig de weg naar boven weer gevonden, woon alweer 8 jaar in Nederland, maar mis de zon, de bica’s en vooral de natuur en rust nog wel.
Het gaat jullie goed!
Wiro
Hi Eric, dat is lang geleden. december 2004 was het eerste contact 12,5 jaar geleden. Ook al weer zo’n mijlpaal. Groeten van ons.
Annelies en Kris Mandigers
Hey Wiro en Margriet,
Veel respect en bewondering voor jullie doorzettingsvermogen.
Er zijn er velen die dromen van een nieuw avontuur in het verre buitenland.
Alleen de sterksten hebben het uiteindelijk gedaan. Weliswaar “met vallen en weer opstaan”, maar dat maakt het dan ook zo knap.
Vanuit het niets hebben jullie met “o vale da mudanca” een oase van rust, ontspanning, culinair genot en vriendschappen gemaakt.
Jullie gastvrijheid voor gasten, familie, vrienden en ook huisdieren is ongekend, ga vooral zo door!
Wiro
Hi Kris en Annelies,
Dank voor jullie mooie woorden. Ik ga er bijna van blozen en ja….. waar naïviteit toe kan leiden ? …. maar we hebben er zeker geen spijt van.
Wiro van Vilsteren
Obrigado Kees en tot snel 😉
Kees
Hoi Wiro, Margriet,
Dit was dus het mysterieuze mailtje van de week. Mooi om te lezen, zeker omdat de beelden van die 10 jaar voorbij zie komen. Jullie hebben er alleen niet iets moois van gemaakt, maar is ook een warme plek (ook kan dat anders ook anders met die zon) waar men graag terug komt. Wij kijken weer uit naar een volgende keer en dat er nog veel mogen komen.
Liefs,
Kees
Wiro
Obrigado Kees, hopen jullie snel weer te zien. Lieve groeten van ons.
P.J. van Vilsteren
Hoi Wiro en Margriet, we hebben jullie al “toegesproken” via de interne lijn. Tot spoedig ziens mamaTruus en papaPiet.
Wiro van Vilsteren
Dat klopt pap. Dank voor je lieve reactie en tot snel.