De kou trekt langzaam door het open raam onze kamer binnen. Enkele seconden kom ik in de verleiding om het dekbed hoger over ons heen te trekken. Door mijn oogharen zie ik het lichter worden…. Huphup, douchen, aankleden, hok open. Luna kijkt en lijkt verstrooid. Ook zij voelt de frisse ochtend en de energie.

We doen ons “Luna-loopje”. Het berijpte gras knispert onder mijn voeten en Luna’s poten. Boven de donkere, rafelige bomenrand aan de horizon gloort langzaam het ontwakende zonlicht. Dieprood wordt gevolgd door een streep oranje met vegen geel en gaat langzaam over in een helder blauw. De natuur rondom is wit. Wit van de vorst van afgelopen nacht.

Iedere keer geniet ik van dit heerlijke Portugese ochtendweer. Frisse lucht, witte rijp, helder licht, ochtenden met een iriserende energie. We rennen en hupsen door het hoge witte gras…. Althans Luna. Ik zet aan met een stevige pas om onze dagelijkse ronde van 3 kilometer door het bos te lopen. Heerlijk om direct vanuit ons huis op o-vale-da-mudança te kunnen genieten van de ongerepte ochtend en natuur. Ik loop het pad naar achteren af. Luna zet er even een spurt in, hoort de honden van St. Maarten, wil spelen. De kou blijft uitdagend aan mijn gezicht hangen. Verkwikkend prikkelt een imaginaire snor aan neus en bovenlip. Ik blaas witte wolken en wordt er warm van. Aan het einde van het pad zie ik een sombere gedaante slenteren. Zwarte jas, donkerrode hoody verbergt zijn gezicht. Licht voorover gebogen, zich schuw omdraaiend als hij me ziet naderen. Ik steek mijn hand op als groet en daarna mijn schouders als ik geen reactie bemerk. Aan het eind van het pad draai ik rechtsaf en meteen daarna links om het kurkeikenbos in te gaan. Luna deed het tegenovergestelde, draaide linksaf, richting rode hoody en daarna rechts rond de honden van St. Maarten. Ze komt wel als ik doorloop, hoop ik. Galop achter me, rakelings scheert ze langs mijn benen. Verbeeld ik een grijns op haar snuit? Ik voel me vereerd dat ik verkozen ben boven haar speelhonden, denk ik….. ze rent door met een rotgang. Ze heeft buiten de lichte afdaling gerekend en dreigt haar evenwicht te verliezen, over de kop te slaan. Het gaat net goed en spurt de volgende heuvel op, het bos dieper in. Plots…. hakken in het zand, staart kaarsrecht naar achteren, kop iets vooruit en lager, nekharen, rechter voorpoot licht opgetild, concentratie, spanning, ingehouden adem… ze schiet vooruit, het konijn ook. Een run, een wedstrijd, een stofwolk. Het konijn schiet met een haakse bocht zijn hol in, Luna dendert door.

De zon speelt door de takken van de kurkeik, stralen verlichten de blonde vacht van Luna die het heeft gehad met die konijnen. We zijn bijna weer bij het pad naar huis. Luna volgt gedwee als we St. Maarten passeren. Geen donkerrode hoody meer te zien, waarschijnlijk naar binnen. Zijn Blue-Monday vieren.

De zon staat hoger aan een strakblauwe hemel, de akkers met onkruiden ontdooien in warmer wordend licht. In de schaduw van de bomen ligt de rijp nog op het gras. Ik moet denken aan werk van de Engelse kunstenaar, Andy Goldsworthy, waarin hij zijn berijpte schaduw in een ontdooit landschap heeft gefotografeerd. Die herinnering, de frisse ochtend en ons, door blauw omgeven, Alentejaanse landschap geven me energie. Ontbijten en hup, verder met onze herdershutten….. mijn perfecte blauwe maandag.