Mijn vrouw was jarig. Dat is niet raar, dat gebeurt ieder jaar. Het overvalt me steeds…. Dat wil zeggen, Margriet denkt altijd eerder aan wat ik haar zal schenken. Iedere keer een hele bezoeking want wat geef je als je in eigen ogen niets meer te wensen hebt? Het werd ook dit jaar geen cadeau. Niet tastbaar tenminste. Negen jaar in Portugal leven en het woord en gevoel “vakantie” niet meer kennen. Wel wat dagen in Nederland maar dat is hard werken. Een marathon om in de kortst mogelijke tijd zoveel mogelijk vrienden en familie te bezoeken. Het enige dat het vakantiegevoel benaderde waren wat kleine stedentrips naar Marrakesh en Burgos. De keuze was simpel, we gingen op reis.

Aveiro. Een artikel, wat verhalen uit een oude reisgids en foto’s van gestreepte oude vissershuizen waren de tricker…. en de afstand. Zo’n driehonderd kilometer noordelijker en in een streek waar we nog nooit geweest waren. Het ultieme vakantiegevoel. Margriet was vrijdag jarig. Een mooie dag om richting noorden te vertrekken, Aveiro te bekijken, hotel te pakken en zaterdag weer af te zakken. Aangenaam en nuttig: konden we op de terugweg nog even in Coimbra naar een bouwmarkt om wat laatste dingen te kopen voor onze herdershutten. Luna kon naar de buren.

Het is donderdag. Ik sta in de herdershut met een pot net aangemaakte specie om tegels in de toiletruimte te lijmen. Margriet stapt de hut binnen. Zullen we nu al gaan? Ik staar naar de pot. Tegelgeklieder is vandaag niet mijn ding, maar ja, net aangemaakt….. en Luna, schiet me te binnen, die kan morgen pas naar Bill….

Om vier uur zitten we in de auto. Onderdak geregeld voor onszelf in Coimbra en Bill en Ann zorgen, heel lief, een dag eerder voor Luna. De weg is stil. Waarom verwondert ons dat niet? We rijden de tolweg op en volgen, ruim voor Lissabon, richting Santarem. Steeds noordelijker. Met het noorden komt ook de drukte. Het wordt donker en Coimbra komt dichter bij.

Casa de São Bento ligt aan de Rua de Tomar. Het huisnummer wordt door onze Portugese navigator niet herkend. We mikken op het midden van de straat. Dat is een risico want Tomar ligt 86 kilometer zuidelijker. Dat blijkt ook want we worden al vrij snel en vroeg voor Coimbra de snelweg af gedirigeerd. We verdwijnen uit zicht van het drukke verkeer. Duister is ons deel en kronkelig de weggetjes waarop we rijden. Groot licht verblindt tegenliggers die amper het stuur recht kunnen houden. Dimlicht ontneemt ons het zicht op onheilspellende haarspeldbochten. Het is me een waar genoegen. Ik geniet van al die uitzichten die we niet zien en fantaseer hardop over welke prachtige vergezichten er overdag voor ons ontrold zouden worden. “Bestemming bereikt” zegt onze virtuele Joanna maar geen licht blauwe muren of anderszins herkenbare elementen van Casa de São Bento te bekennen. Bochten worden afgewisseld door kleine dorpjes, huizen die tegen een bergwand geplakt zitten, onze autospiegels die van twee walletjes dreigen te eten en gelukkig geen tegenliggers zodat we onszelf de vraag “d’r op of d’r onder” niet hoeven stellen. De laatste heuvel, een knikje in het wegdek en voor ons opent zich een dal met duizend lichtjes. We komen via de achterdeur Coimbra binnen…..