Was er niet iets met paarden? Ieder jaar vraag ik het weer aan Margriet als het mei is. Een bedevaart met paarden en koetsen in een stadje 50km verderop. De aanplakbiljetten reiken niet tot hier. Het is een ritueel dat ieder jaar in mei gebeurt: die vraag. Dit jaar was ik er iets eerder bij. Ergens in een achterkamertje van mijn geheugen jeukte een waarschuwing dat die paarden in mei al terug zijn naar hun eigen wei.

22 april. Het is maandag, administratie-dag, heb er een hekel aan. Ik google Viana de Alentejo en zie paarden op het scherm. De Romaria start 24 april. Ik kijk naar de agenda, vol. Ik kijk Margriet aan: het komt er dit jaar niet van. Jammer, het zal maar op je bucket-list staan. Ik heb alleen een verlanglijstje. Ik lees de geschiedenis. Moita, een vissersdorp onder de rook van Lissabon. Boeren, biddend voor een goede oogst, stappen te paard met hun “Nossa Senhora de Boa Viagem” naar een kerk 150 km landinwaarts waar “Nossa Senhora d’Aires” staat: Viana do Alentejo. De trip duurt 4 dagen. Er wordt gereisd over stoffig pad en zanderig land. De dagen  gaan gepaard met muziek, dans en devotie. Ik vind het stoer: in verbeelding zie ik stralend zonlicht door fotogenieke stofwolken schieten, ruik ik schurend tuigleer en hoor paarden snuiven, wagens kraken en ruiters vrolijk naar elkaar roepen. Eens gaat het gebeuren. De processie vindt al jaren plaats, wanneer het begonnen is weet niemand. De Capela van Moita is gefundeerd op resten uit 1631. Viana do Alentejo had er toen 49 jaar al een. Wanneer het wéér begonnen is lees ik op internet. Dit jaar is de 19de bedevaart. Opgeleefd na verbod en afwezigheid van 70 jaar, of waren er 69 goede oogsten en bedevaarten onbelangrijk?

De week gaat voort. Gasten komen en gaan. Er wordt veel gereisd en vakantie gevierd rondom 25 april. Nationale herdenking van de Anjer Revolutie, zeg maar de “5 mei” van Portugal. Er wordt gewassen, gestreken en geboend en het wordt gewoon Zaterdag 27 april. De laatste gasten komen op tijd. De rondleiding volgt, de uitleg is duidelijk. Het is zeven uur, de zon rood-oranje en op weg naar de zee in het westen. We kijken elkaar aan, pakken de camera en springen in de auto. Een groot half uur later staan we in Viana do Alentejo. Paarden snuiven, wagens kraken, tuigleer geurt. Er wordt gelachen, geroepen, geshowd, gekeken. Er is kermis, farturas, suikerspin. Naar devotie is het zoeken, er staat wel een zwart stalen offerbak met gesmolten kaarsen, het rijtuigje met “onze lieve vrouwe van de goede reis” staat er bijna onopvallend naast. Het wordt uitgespannen.

We lopen rond, schieten foto’s, zien paarden, campers, trailers, 4-wheel-drives en houten karren. Rijke Portugezen en arme zigeuners. Contrasten en overeenkomsten. Het is een wonderlijk festijn, wat wil je ook met 2 heilige beelden.

De dag loopt op zijn eind. Zo veel te zien, te fotograferen. Klik, klik, kl… k, accu leeg. Vergeten op te laden na de Maratona Fotografica in Aljustrel. Ik zie ruiters op hun mobiel kijken, met hun telefoon bezig: contrasten. Devotie en techniek: het leven gaat door. Ik besluit “Romaria a Cavalo 2020” alvast in mijn smartphone-agenda te zetten. Vier dagen voor de vierde zondag van april.