“Vrouwen hebben een kleiner brein dan mannen, maar hun hersenen werken efficiënter”. Triomfantelijk buitelt het mailtje onze vrienden-WhatsApp-groep “G. Rardus” binnen. Margriet stuurt het middels een fotootje, met bronaanduiding: University of Cambridge. De bronaanduiding is even vaag als de stelling zelf. Dat geeft voldoende bodem voor hilariteit. Mijn tegenargument, waarom er dan zo weinig vrouwen in de top van het bedrijfsleven zitten, wordt met gehoon en tekstueel gejoel ontvangen door ons feminiene deel.

Vriendin A prikt terug: “ik zie daar bij “o-vale-da-mudança” toch ook een topvrouw”. Ik kan dat niet ontkennen maar het dekt niet mijn standpunt. We hebben een top bedrijf en oogsten veel waardering bij onze gasten maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat we, globaal gezien, toch een heel klein, om niet te zeggen microscopisch, flintertje zijn in de o-zo-grote-toerismebranche.

“Vrouwen hebben een kleiner brein dan mannen, maar hun hersenen werken efficiënter”. Ik sta onder de douche, overdenk de stelling nog eens. We gaan zo naar Lissabon. De vernissage van mijn expositie “eqiulíbrio”. Mijn gedachten worden onderbroken. “Hallo, HALLO… wat zal ik aan doen”. Onder stromend water hoor ik niet, mijn apparaten kunnen daar niet tegen. Ik steek mijn hoofd uit de waterstraal, ik heb twee keuzes: “Dat groene jurkje of mijn spijkerrok”.

Ik denk: mijn vernissage, Lissabon, wereldstad, mondain. Doe die strakke, groene jurk maar, die staat je zo sexy.

“Wat is er mis met mijn spijkerrok? Vind je die niet goed”

ZUCHT…….

Ik steek mijn hoofd weer in de straal: “…efficiënter?”.